Wielka wyprawa czy kroczek do przodu? - Recenzja AATC 4

by holderoftruth

Tu Charlenka i jakiś czas temu widziałam film Alvin i Wiewiórki: Wielka wyprawa. Wiecie co? Chciałabym zobaczyć go znowu! Był... dobry!

 Reżyserem był jakiś Walt Becker który jak dotąd nie zrobił nic specjalnie fajnego (więc pewnie nie miał kłopotów z dostaniem tej posady, heh heh) a film od początku sprawia wrażenie jakby chciał wrócić do pierwszego podejścia i w ogóle czasów przed 2010 rokiem. 

  Naprawdę, pierwsza myśl jaka przychodzi wam do głowy kiedy go oglądacie to ,,jeju, to jest jak w pierwszym filmie!'' i jest to stu procentowa prawda. Fabuła krąży dookoła chłopaków którzy kolejny raz muszą dojść do wniosku kim są dla Dave'a- dziećmi czy zwierzakami domowymi. W życiu Dave'a znów pojawia się kobieta (uroczo nijaka pani doktor/samotna matka). Chłopcy znów są dziećmi a cały ten kram tańczy do rytmu letnich piosenek pop. Brzmi to całkiem przyjemnie. 
  Nie mam ochoty się tu zagłębiać w to, jak autorzy scenariusza kreowali postaci wiewiórek w poprzednich trzech filmach i różne niekonsekwencje (czy naprawdę Szymon jest na tyle fizycznie uzdolniony aby trafić na ślepo do kosza, czy to tylko traf? czy w takim razie mógłby być w sporcie lepszy od np. Alvina?) ale tutaj widać coś ciekawego. Wiewiórki znów zachowują się w bardziej... naturalny dla siebie sposób. Nie chodzi mi nawet o to że częściej biegają na czterech łapkach (III filmie! na ciebie patrzę! ponad połowę czasu byliśmy w dziczy!) ale o to jak skaczą z miejsca na miejsce, bawią się i przepychają. Są po prostu małymi chłopcami którzy usiłują zorientować się, co się dookoła nich dzieje. Pojawia się kilka ciekawych zmian, nowych rysów charakteru niektóre bardzo mi się podobają (Alvin opowiada okropne suchary) innym jeszcze nie ufam (Teoś bardzo wciągnął się w media społecznościowe). Wspomniałam już kilkakrotnie o powrocie wiewiórek do ich dziecinnych, uroczych zachowań, ale nie wspomniałam o pojawiającej się tutaj niekonsekwencji- o ile ten proces dotknął w głównej mierze Szymona i sporo Alvina, o tyle Teodor... dorósł? Nie twierdzę że bardzo się zmienił, ale... równicę widać. To Teoś z trzeciej części przy Alvinie i Szymonie z pierwszej.
   Do wiewiórek dołącza tu trochę starszy od nich nastolatek (naprawdę, nie pamiętam już jak miał na imię, nie chodzi o to że był nudny czy go nie lubiłam, po prostu nie umiem zapamiętywać imion) który z buca i przygłupa staje się przyjemnym gościem pod koniec filmu- coś pomiędzy Austinem Moon'em czy Gabe'em Duncanem z Disney Channel. W ogóle, cały film ma klimat filmu z tego kanału, może przez udział Belli Thorne (Taniec rządzi) czy cameo (jestem na 90% pewna) Laury Marano (Austin i Ally), ubolewam jedynie nad dobraniem innych aktorek głosowych, moglibyśmy doczekać się naprawdę zabawnych crossoverów.
  Warto wspomnieć o czymś, w co nie mogłam uwierzyć, ale co napełnia mnie wielką radością. W tym filmie NIE POJAWIA SIĘ IEAN. TAK! Słyszałam naturalnie plotki o jego odejściu z serii, ale nie byłam przekonana aż do momentu kiedy zobaczyłam to na własne oczy. Nie ma go w filmie nawet na sekundę. I dobrze, rachunki z nim zostały policzone w trzecim filmie, możemy sobie wyobrazić że siedzi w Hollywood i usiłuje robić film o Zoe. Jest ok. Zamiast niego dostajemy ekscentrycznego gliniarza pałającego nienawiścią do wiewiórek, które kojarzą mu się z jego zawodem miłosnym... moim zdaniem nie jest to najgorszy wybór. Mało oryginalny ale nie przeszkadza za bardzo. Ostatecznie (mam nadzieję) to tylko postać na jeden film. Dave nie zmienia się za bardzo, o jego potencjalnej narzeczonej już wspomniałam... Wiewióretki pojawiają się na kilka momentów, tylko wtedy kiedy są naprawdę potrzebne, nie są już częścią rodziny, co moim w mojej okrutnej opinii liczy się na plus. Dziewczyny nigdy nie miały być siostrami chłopaków (skoro praktycznie są im przeznaczone na dziewczyny, życie w jednej rodzinie byłoby dość niezręczne) miały pozostać z nimi tylko do czasu znalezienia sobie własnego domu i pracy. W Wielkiej wyprawie dowiadujemy się że powiodło się im, wyprowadziły się i mają się dobrze. Cieszę się, właśnie tego powinnam im życzyć.
  Podsumowując moją chaotyczną recenzję, film nie jest rewelacyjny (ktoś kto zdołałby zrobić rewelacyjny film z tą marką, zasłużyłby chyba na nobla) ale jest o wiele lepszy od pozostałych części. Czy jest potrzebny?... um... Z pewnością bardziej potrzebny niż trzeci i drugi (chociaż i drugi, najsłabszy według mnie, miał swój cel powstania). Wydaje mi się że Wielka wyprawa powstała tylko po to, aby zatrzeć niesmak recenzentów po poprzednich częściach i pokazać ,,hej, zrobiliśmy kiedyś fajny film który ludzie lubili! hej, dalej tak umiemy, popatrzcie!''. Co dziwne, takie działanie wyszło filmowi na dobre. Czy powinien powstać kolejny?... um... um... nie. Lepiej nie. Jeśli twórcy nie spróbują gruntownie poruszyć uniwersum, a to byłoby bardzo ryzykowne (pomimo tylu pytań na które można odpowiedzieć: skąd wiewiórki nauczyły się mówić? czy istnieją inne mówiące wiewiórki? czy to oddzielny gatunek? czy mają swoją cywilizację? czy rodzice Alvina i chłopaków pochodzili z Zootopiii?... ok, wiem że nie) lepiej niech zostawią je, na rzecz nowej generacji serialowej. Uważam że zasługuje na więcej uwagi i od fanów i od twórców.