Rozdział Neverand- Do trzech razy sztuka

by thechipmunkfan

Tym razem pisali: 

 Krwawa Marry

 Pablo

 Iskierka Zmierzchu

Kasia Tasia

Weronika Lewandowska

 

Nie będę przeciągać :) Co się działo dalej?

 Poprzednia część- [link]

     "Muszę udobruchać Britt" pomyślał Alvin "tylko jak? Trzeba załatwić sprawę z Charlene raz a dobrze. Nie, nie mogę tego teraz zrobić bo nie wiem gdzie ona jest. Mam pomysł! Zgłoszę na policję że ona okradał Brittany. To będzie częściowo prawda bo ona zabrała jej telefon. Nie, teraz trzeba przeprosić Britt. Ale jak? Zrobię jej śniadanie! Hhhhmmmmmm...... Był by to dobry pomysł gdybyśmy nie byli w lesie. Co tam! Mamy prowiant a ja znajdę miód i owoce." Chciał się już zabrać za to. Reszta jeszcze spała. Obudził Szymona i Teodora.
-pommmoooocccccyyy!-krzykną im do uszu,
-Tak...-powiedział zaspany Szymon
-Muszę zrobić dla Britt śniadanie przepraszające.
-Pomożemy!-ucieszył się Teodor bo uwielbiał gotować. Godzinę później wszystko było gotowe.
-Idę się przejść-powiedział Alvin
-Paaaaaaaaaaa!-zawołał za nim Teodor. Alvin usłyszał szum wody. Pobiegł tam, to był WODOSPAD. Wiedział że Britt spodoba się to miejsce. Miał śniadanie ze sobą. Ptaki pięknie śpiewały. WyCiągną gitarę. Zaczął komponować.

2 godziny później obudziła się Brittany. Z głębi lasu usłyszała gitarę. Wzięła patyk i opierając się na nim pokuźtykała w tamtą stronę

Sorry …
I didn’t mean to make you cry
Lonely, I feel so lonely
But I need to say goodbye

Podeszła bliżej

So many times I tried, I tried to tell you why
Why I didn’t love you when I choose to lie
Somebody else is there
Is watching you, watching you
Running from your love, your love

If I have to live my life without you
I will tell you the truth
`Cause you maybe try to leave your life behind you
And somebody else will come around you one day
You will go on but she will beg you to stay
Do you believe in me?
Please do!

Zerknęła na kartkę

Bye now …
I want to find my happiness
Somehow I want to tell you
That I tried to do my best

I włączyła się do piosenki

A-So many times I tried, I tried to tell you why
B-Why I didn’t love you when I choose to lie
A-Somebody else is there
B-Is watching you, watching you
A,B-Running from your love, your love

B-If I have to live my life without you
A-I will tell you the truth
A,B-`Cause you maybe try to leave your life behind you
And somebody else will come around you one day
You will go on but she will beg you to stay
A-Do you believe ïn me?
Please do!

-Wybaczysz? -Britt bez niepotrzebnych słów wtuliła się w niego jak misia i go POCAŁOWAŁA!!!

-Oni chyba są parą...-powiedział Teodor do Szymona. Chłopaki byli ukryci za drzewami.
-Na pewno są...-stwierdził Szymon.

-Britt... jesteś głodna?-Zapytał Alvin
-Tak... A co?
-Zrobiłem śniadanie
-Dzięki Alvin!-znowu go pocałowała
-Czyli wybaczasz?
-A jak mogła bym nie wybaczyć-przytuliła go

Całą tą sytuację obserwowała z ukrycia Charlene. "Zemszczę się na nim a tym bardziej na tej jego rudej!"

       Charlene nie mogła przeżyć tego faktu, iż Alvin woli Brittany niż ją. "Nie mogę dopuścić do tego, by byli razem!" - myślała. A im bardziej o nich myślała, tym bardziej się wściekała. Postanowiła na razie się oddalić i przygotować plan.
Wiewiórki spakowały cały obóz i maszerowali w stronę szczytu Smerek. Przynajmniej, tak im się wydawało. Żaneta podeszła do Szymona, który cały czas trzymał mapę ze szlakami górskimi Bieszczad.
- Dobrze idziemy? - zapytała - bo się trochę niepokoję, a opiekuna i pozostałych obozowiczów nie widać.
- Na Smerek prowadzi ten szlak zaznaczony na niebiesko - pokazał na mapie - czyli jesteśmy na dobrej drodze.
- Aha - Żaneta nie była przekonana, ale już nie oponowała.
Po 20 minutach marszu Alvin zaczął:
- Szymon, ile jeszcze na ten Smerek? - narzekał.
- Nie wiem, co ja jestem, GPS?! - Szymon się już zdenerwował - idziemy dobrą trasą, więc nie marudź.
- Ale, dobre - Alvin zignorował uwagę i już nic więcej nie powiedział.
W tym czasie Charlene znając drogę na Smerek zatrzymała się na rozstaju ścieżek: pierwsza prowadziła do jaskini, a druga na Smerek. Pojawił się na jej twarzy uśmieszek. Zatarła ręce i przekręciła kierunkowskaz "Smerek" z prawej na lewą stronę.
- Hahahahahahaaaaa - zaśmiała się diabolicznie - to będą mieli niezłą wycieczkę! Ta ruda popłacze ze strachu, a Alvinek będzie próbował ją pocieszać. Żałosne! - wyryczała i odeszła na prawą ścieżkę.
Po kilku minutach wiewiórki doszły do rozgałęzienia.
- Czyli na lewo? - zapytał Teodor, wskazując kierunkowskaz.
- Na lewo - zadecydował Alvin, który nie zwrócił uwagi na Szymona, który chciał mu coś powiedzieć.
- W złą stronę skręcasz! - wrzeszczał za Alvinem - to droga do jaskini!
Alvin się odwrócił:
- Ja tu żadnej jaskini nie widzę - oponował Alvin.
- Ale mówię ci, że...
- Mam cię dość! Tak pokazuje strzałka, to znaczy, że jest dobrze i nie ma dyskusji! - uciął wkurzony Alvin.
- Nie pomyślałeś o tym, że Charlene robi nas w balona?! - krzyknął Szymon.
Alvin zgromił go wzrokiem tak, że zamilkł.
I tak doszli do wysokiej góry z wejściem na prosto. Postanowili odpocząć.
- Ja już nie mogę - sapała Brittany. Alvin pomógł jej usiąść.
Siedzieli zmęczeni z godzinę, gdy Teodor zauważył coś ciekawego...

     Siedzeli zmęczeni z godzinę,gdy Teodor zauważył coś ciekawego.Mała kluseczka postanowiła rozprostować nogi i przejść do ''wejścia'' na górę.Przed nim stała w całej okazałości piękna rzeźba matki natury.Aż nie do wiary,że to cudo powstało w wyniku krasowienia.Mały zatrzymał się i jeszcze raz się przyjrzał,czy to coś nadal tam jest.I było.Zrobił tylko parę kroków....I pisnął przerażony.Chwycił daną rzecz i wybiegł z jaskini.Śmiesznie to wyglądało.Gdy dotarł do miejsca spoczynku pozostałych(daleko nie miał a był zasapany jakby biegł na maratonie) i piszczał cały czas i tańczył taniec przerażenia.W jego wyniku wypuścił daną rzecz na ziemię.Wszysy patrzyli na niego ze zdziwieniem.
-Teodorze....czy to jest to o czym myślę,że jest?-rzekła Żaneta
-W dużym stooooooooooooooooooooopppniuuuuuuuuuuu.....-krzyczał biegający w kółko maluch
-To w takim razie to jest śmieć.Po co nam przyniosłeś szkielet ryby?I dlaczego jest taki wielki?
-Nie wiem!
-Ale nie wiesz czemu jest taki duży,czy nie wiesz czemu go przyniosłeś?-zapytał Alvin
Zielonobluzy zatrzymał się nareszcie i mówił przerażony:
-A więc tak,siedziałem sobie z wami i patrzyłem się na wszystko:na skałki,trawę,piasek i górę z wejściem.Najpierw mnie zastanowiło od kiedy góry mają wejścia,ale wtedy pomyślałem,że to jest przejście do domku krasnali i-
-Krasnali?-rzekł zdziowiony Szymon-Teo, przecież krasnale nie istnieją.
-Mówiłeś tak tylko u nas w domu.Czyli m Ameryce.A to jest inny kraj.Może...moze w nim istnieją krasnale?
-Jak już to myślałbyś o krasnalach albo w Holandii albo w Irlandii.....-powiedział Szymon
-Opowiadaj dalej-przerwała zaciekawiona Britt
-I jak już mówiłem,myślałem,że spotkam tam krasnala.A podobno krasnale są bardzo przyjacielskie więc miałem nadzieje,że zrobi mi kanapkę,bo byłem głodny.
-Teodorze,ja mam pełno kanapek w plecaku! Mogę się z tobą podzielić!-Zauważyła Ela
-Ale krasnala nie spotyka się na codzień! No i myślę sobie jak tam w ich domku musi być ładnie i ciepło.....więc postanowiłem tak wejść.Ale najpierw się zawachałem,bo właśnie zauważyłem tę ość.Krasnale i ości?To było dziwne.....Pomyślałem,że mają kota...Tak więc poszedłem.Tuż przed wejściem zdziwiłem się,że nie ma wycieraczki,ani dzwonka, ani skrzynki na listy....i zauważyłem,że ta ość jest bardzo duża.I nagle......coś zabłysło.....w tej jaskini.I się bałem! Chwyciłem tą ość ,żeby wam pokazać.Ale ona była śliska.....fuj....
-Ta jaskinia należy chyba do misia,Theo.-powiedział Alvin
-MISIA!??-zląkł się maluch
-Lepiej nie ryzykować i się zbierać do rozstaju dróg.Tam skręcimy na prawo,Alvin.Szybko chodźcie.-Powiedział Szymon,po czym wszyscy szybko spakowali plecaki i ruszyli w drogę.Spotkanie z misiem zostało przełozone na.....na inny termin.
Na rozstaju dróg...

     Na rozstaju dróg Szymon przestawił tabliczkę "Smerek" na prawą stronę. Cofnął się i ocenił swoje dzieło:
- Tak to powinno wyglądać - oznajmił.
- Masz słuszność - usłyszał męski głos. Wszyscy się gwałtownie odwrócili i nie mogli uwierzyć własnym oczom. Za nimi stał ich opiekun tego schroniska. Miny mieli nietęgie.
- Gdzie się podziewaliście do jasnej anielki?! - podniósł głos - cały czas was szukamy! Czy raczycie mi powiedzieć, gdzie byliście?! - zrobił groźną minę.
Nikt nie odpowiadał. W końcu Żaneta się odezwała:
- My...bardzo Pana przepraszamy...nie chcieliśmy - jąkała się Żaneta.
Szymon postanowił jej pomóc i wtrącił:
- Pewna obozowiczka ukradła naszej koleżance telefon i za nią pobiegliśmy - wyjaśnił płynnie Szymon - a kiedy ją zgubiliśmy, to okazało się, że my też się zgubiliśmy. Postanowiliśmy rozbić obóz i przenocować.
Opiekun patrzył na Szymona z nieskrywanym zdumieniem, ale po chwili wrócił do poprzedniej roli:
- Trzeba było mnie o tym fakcie powiadomić, nieprawdaż?!
Wiewiórki tylko spuściły głowy. Nie wiedzieli co powiedzieć, bo opiekun miał rację. W końcu popatrzyli na niego. Opiekun powiedział:
- Za nieodpowiedzialny czyn będziecie dyżurować! Przez cały pobyt! - wyrzucił z siebie.
- Prosimy...tylko nie cały pobyt - błagała Brittany.
- Nie ma mowy!
Wiewiórki postanowiły wykorzystać tajną broń. Zrobiły swoje słodkie oczka w stronę opiekuna, który próbował ich zgromić swoim wzrokiem. Jednak po chwili opiekun pęknął, nie potrafił oprzeć się oczom całej gromadki. W końcu oznajmi:
- Dobrze, kary nie będzie - grupka zaczęła piszczeć z radości - Ale jeszcze jeden taki numer i obóz się dla was skończy, zrozumiano?
- Tak, to się nie powtórzy - odpowiedziały chórkiem wiewiórki.
- A teraz chodźmy, pozostali czekają - i skręcili w prawą ścieżkę. Po chwili dotarli na punkt widokowy szczytu Smerek. I rzeczywiście, pozostali tam czekali, nawet Charlene.
Alvin spojrzał na nią wściekłym wzrokiem, ale Charlene niby przypadkiem odwróciła od niego głowę. Cały czas było jej do śmiechu. Alvin nie chciał się teraz narażać opiekunowi, ale postanowił później wykręcić jej niezły numer.
Tymczasem pozostałe wiewiórki oglądały widoki.
- Jak tu pięknie - westchnęła Eleonora. Teodor zauważył, że zaczęła się trochę trząść. Ściągnął swoją bluzę i ubrał Eleonorę.
- Dziękuję - Eleonora pocałowała Teodora w policzek. Ten się tylko uśmiechnął i zarumienił.
Alvin usiadł obok samotnego Szymona.
- Ja wiem co jej zrobię - wskazał kciukiem Charlene - coś, czego nigdy nie zapomni.
- Alvin, daj spokój...- protestował Szymon.
- To chociaż daj mi dokończyć
- Mów więc...- westchnął ciężko Szymon.
- To będzie hardkorowe. Zrobię jej tak...

       -Najpierw zniszczę jej ubrania a potem zrobię. ...brrrrrryyyyy..... konkurs mody gdzie nagrodą będzie-tu się zatrzymał-nagranie ze mną piosenki która wyląduje na naszej płycie. A najlepsze że to będzie po polsku!-powiedział Alvin
-Wiesz co? To nie jest głupi pomysł. Utrzemy jej nosa! Też mam jej dosyć. A co zrobisz z zwycięzcą? Jeżeli nie będzie umieć śpiewać?!
-Wygrają wiewióretki geniuszu!!! A tak szczegółowo to Brittany
-Dobry pomysł bracie.
-Noooo

Następnego dnia. Alvin nie powiedział Britt o swoim planie. "Po co jej mówić? Będzie bardziej cieszyć się z wygranej!"

W dniu konkursu
Zgłosiły się prawie wszystkie dziewczyny z obozu. Alvina budziła każda kandydatka. Z niecierpliwością czekał na ostatni występ. Wreszcie się doczekał. Miała na sobie różową sukienkę, różowo-fioletowe buty i czarną torebkę (http://hermiona-granger-and-dracon-malfoy.blog.onet.pl/wp-content/blogs.dir/834557/files/blog_qn_4937481_7846517_tr_a23285a6-d5c4-45cb-8923-7346d559eeaa_20100407043014_sukienki-na-wesele-zestaw.jpg) . Eleonora założyła zielono-białą sukienkę, beżowe buty i złotą portmonerkę ( http://www.styllowy.pl/wp-content/uploads/2013/07/zielona-sukienka-dodatki.jpg) a Żaneta fioletową sukienkę i srebrne buty (http://polki.pl/work/privateimages/formats/E/136501.jpg) ale nie miały szans na zwycięstwo bo Alvin zaciął się na różowej.

U Charlene.
Była zła, nie była wściekła miała założyć kremową sukienkę i czarne buty (http://urstyle.pl/site_media/szafka/stylizacja-edytkaa241-eleganckie_4.jpg) a teraz jej ulubiony komplet miał wylądować w śmietniku! Co za skandal. Pójdzie do Alvina. Oj jak mu powie!

-Alvin! -powiedziała
-Wygrywa Brittany!!!-powiedział Alvin-O witaj Charlene. Czemu nie przyszłaś? WiedziałaŚ że Brittany jest dużo ładniejsza od Ciebie. Może masz trochę rozumu ale i tak minimum. Myślałem że wcale!

         Charlene cała wściekła podeszła do Alvina i uderzyła go mocno w policzek. Ten tylko jęknął z bólu.
- Masz za swoje, chamie! - ryknęła do niego - ale to jeszcze nie koniec! Ej ty, ruda! - wrzasknęła w stronę Brittany - lepiej schowaj się pod stół, bo tylko CYKORA SIĘ CYKA, hahahaha - zaśmiała się szyderczo Charlene i odeszła. Pozostali uczestnicy podśmiewywali się cicho z Brittany. Brittany nie wytrzymała i wybiegła z płaczem z konkursu. Alvin pobiegł za nią.
- Britt, zaczekaj! - wołał za nią Alvin - posłuchaj mnie!
- Idź sobie! Nie chcę cię więcej widzieć! - odkrzykła Brittany i pobiegła w stronę niewielkiej polanki. Alvin w końcu odpuścił, usiadł na wielkim głazie i schował pyszczek w kolana.
- Co ja narobiłem? - szlochał - miałem bronić Britt, a zachowałem się jak głupek! Wszystko potrafię zepsuć! - walnął pięściami w kamień ze złości. Nie wiedział, co zrobić, więc podparł rękami brodę i zapatrzył się w jezioro na wprost.
Pozostali byli w niewiele lepszym nastroju.
- Teraz to się długo nie pogodzą - powiedział smutno Teodor. Reszta przytaknęła.
- Alvin tym razem dał ciała - odparła Eleonora.
- Musimy coś zrobić - oznajmił Szymon - nie możemy pozwolić na to, by nasz pobyt tutaj był zepsuty przez jakąś nieodpowiedzialną blondynę. Musimy na razie dać im czas, lepiej nie gódźmy ich teraz na siłę, bo nas też znienawidzą.
- Szymon ma rację - Żaneta spojrzała na zegarek. Była dwudziesta - chodźcie na kolację.
W całkowitym milczeniu jedli kolację. To aż dziwne uczucie, zwłaszcza, gdy wiewiórki były w niekompletnym składzie. Po kolacji pomogli posprzątać, a potem każdy rozszedł się do swojego pokoju.
Gdy chłopcy byli w pokoju, Teodor zapytał:
- Szymon, a co z Charlene? Nie ma na nią żadnego sposobu?
- Jak widać nie - odparł Szymon - ale nic się nie martw, jeszcze się jej oberwie. A teraz prześpijmy się, mam dość emocji na dziś - i wskoczył do łóżka.
- A nie pójdziemy po Alvina? - zaniepokoił się Teodor.
- Alvin sam przyjdzie, Teo. A teraz śpijmy.
I zasnęli. U dziewczyn też nastrój się udzielał. Bardzo się martwiły o Brittany, ale teraz nie mogły nic zrobić. Również się położyły.
Alvin siedząc tak od dwóch godzin poczuł senność i poszedł do chłopaków się położyć. Cały czas myślał, czy Brittany mu kiedykolwiek wybaczy. Położył się i zasnął. Po kilku minutach Brittany zrobiła tak samo.
Następnego dnia wcale nie było lepiej. Nikt się do siebie nie odzywał, bowiem byli niewyspani i w złych, przygnębiających nastrojach. A Charlene postanowiła wykorzystać tą sytuację... 

        A Charlene postanowiła wykorzystać tą sytuajcę....
Kiedy stróż wyszedł ze swojego pokoju Charlene szybciutko i cicho wślizgnęła się do jego domku niezauważona.Na biurku znalazła przedmiot swoich poszukiwań: dziennik z dyżurami. Pochwyciła go szybko i wybiegła z domku.Przemknęła mały dystans i znalazła się w swoim domku.Jej sąsiadki-Alicja,Róża i Maja-grały na łóżku w UNO,ponieważ był czas wolny.Gdy Charlie(Czyli Charlene) wparowała do domku dziewczynki bardzo się przestraszyły.
-Dlaczego tak tutaj wpadłaś?Wiesz jak się zlękłam?-powiedziała Róża
-Nie mam czasu na wyjaśnienia....-dyszała wiewiórka- Możecie mi w czymś pomóc?
-Jasne.O co chodzi?-spytała Maja
-Pamiętacie tą rudowłosą Brittney z konkursu? Tą w różowej sukieńce?
-Tak-odrzekły wszystkie
-Ona ma ze mną tak jakby na pieńku.Chcę aby wreszcie z tego pieńka spadła.Tutaj mam dziennik z dyżurami.Niech jedna z was podejdzie do niej i powie,żeby tutaj podpisała-w tym miejscy Charlie wskazała w tabelce miejsce ''sprzątanie toalet''-Czaicie bazę?
-Em....no ...wiesz....ę...-jękały niepewnie.
-Ugh! Po prostu powiedzcie jej abu tutaj się podpisała.Wciśnijcie jej,że to jest jakaś zgoda na wycieczkę czy coś....Hi hi hi...Ale będzie słodko...
-Ale...czy to nie jest przypadkiem coś złego?-zauważyła Róża
-A czy chcecie siedzieć w brudnych łazienkach? Nie sądze...Dobra to która idzie?
Po tym pytaniu każda z dziewczynek wpatrzyła się w podłogę.
-Oj no błagam was! Takie z was tchórze? Czy wy napr-
-Ja nie jestem tchórzem!-odezwała się Alicja.
-I to rozumiem! Nareszcie znalazł się ktoś porządny na tych koloniach....To idź i nie wracaj póki nie załatwisz sprawy.
-Tak jest!-zasalutowała mala Alicja i wyszła.
Po tym wydarzeniu Charlie wyszła z domku i postanowiła śledzić Alicję.Chciała zobaczyć jak jej plan staję się realny....Natomiast Maja i Róża nie były w dobrym nastroju.Alicja była ich dobrą kumpelką,znały się od przedszkola.Miały złe przeczucie,że Charlene zrobi z niej łobuza i nie bedzie chciała się już z nimi przyjaźnić.Z resztą one nie zabardzo lubiły tą Charlie.Była dla nich zbyt przebojowa i pyskata....Narazie jednak postanowiły dokończyć partię UNO bez Alicji...
W tym samym czasie Britt wyszła właśnie ze swojego domku.Co chwilę ziewała...kołysała się lekko na boki...i cały czas mrugała oczami.Naprawdę był to strasznie zabawny widok.Pomyślała ona,że krótka przechadzka dobrze jej zrobi.Alicja od razu,kiedy ją zauważyła szybko do niej podbiegła i zaczęła rozmowę:
-Cześć! Pan stróż powiedział,że jutro idziemy na jakąś wycieczkę i muszę zebrać podpisy od wszystkich.Dotyczy ona....ee....chyba wypadu na starówkę.Oczywiście potem możemy iśc na zakupy i-
-yeh....no dbra......gdzie podpsać?-zapytała Britt
-Tutaj.
-Oł kej....to pa....ppp..p...-majaczyła Britt
Alicja zadowolona postanowiła zrelacjonować wszytsko dziewczynom w domku.Na pewno będą z niej dumne.Takich rzeczy nie dokonuje się codziennie prawda?
Charlie pobiegła prędzej do domu,żeby nie było,że wszystko podglądała.

Ale Britt wyglądała trochę inaczej.To nie wyglądało na niewyspanie.Miała podkrążone oczy i była blada i miała zimne ręce.Wychodziło na to,że jest chora.Ale nikt o tym nie wie......Oby pozostali zareagowali w porę nim mała ślicznotka kogoś zarazi....

         Kiedy Eleonora przechodziła ścieżką, zauważyła Brittany, która nie wyglądała najlepiej. Podeszła do niej:
- Britt, dobrze się czujesz? Blado wyglądasz.
- Słabo mi trochę...- mówiła ochrypłym głosem Brittany - pomożesz mi dojść do pokoju, muszę się położyć.
- I przy okazji wypić ciepłej herbaty. Wczorajsza przechadzka ci zaszkodziła - zauważyła Żaneta, która dołączyła. Wzięli siostrę i odeszły do swojego pokoju. Niestety, przed wejściem znikąd pojawiła się Charlene.
- A dokąd się to ze swoją rudą wybieracie? - blondyna zablokowała dostęp do drzwi - ona ma dzisiaj dyżur! - wskazała palcem.
- Nie będzie miała żadnego dyżuru, jasne?! - ryknęła Eleonora - nie widzisz, że jest blada?! Britt potrzebuje herbaty i ciepłego łóżka!
- Taa, blada. Chyba na swoją urodę, hahaha - zaśmiała się Charlene. Żaneta nie wytrzymała i dała jej z liścia.
- Jak ty śmiesz naśmiewać się z mojej siostry, plastikowa lalo?! Spadaj mi stąd, zanim mocniej przywalę! - zagroziła Żaneta. Eleonora z Brittany wiedziały, że jest do tego zdolna. Teraz nawet nie próbowały powstrzymać Żanety, ta blondyna zasłużyła sobie na to.
- PHI! - Charlene prychnęła z pogardą i splunęła przed nogami Żanety - jesteście żałosne i tyle! - i odeszła.
- Ona mi gra po nerwach, przepraszam - powiedziała Żaneta.
- Dobrze jej zrobiłaś - pochwaliła Eleonora - a niech wie, z kim ma do czynienia! Weźmy Britt i chodźmy - wzięły siostrę i weszły do pokoju. Nie zauważyły, że Szymon z oddali widział całe wydarzenie. Postanowił pomóc nie tylko Brittany, ale i Żanecie i Eleonorze. Poszedł do biura opiekuna i powiedział:
- Proszę Pana bardzo o wykreślenie Brittany z listy dyżurnych, ponieważ źle się czuje. Jest cała blada, ma podkrążone oczy i jest przemęczona - poprosił uprzejmie Szymon - zamiast niej, proszę mnie wpisać. Ja chętnie zajmę miejsce koleżanki. Co mam zrobić?
Opiekun popatrzył na Szymona chwilę, potem coś kreślił na kartce i oznajmił:
- Dobrze, że troszczysz się o innych - zaczął - a więc zgoda. Trzeba wysprzątać w stajni, potem nazbierać drewna na opał. Pozostali obozowicze ci pomogą. A na końcu pozmywać naczynia i trzeba też uporządkować w dokumentach. Jakieś pytania?
- Nie - odpowiedział Szymon - wszystko jasne. Do widzenia.
I tak Szymon wykonywał obowiązki po części męskie, ale przede wszystkim te, które miała wykonywać Brittany. Chociaż był niewyspany, to nie dawał tego po sobie poznać. Pracował rzetelnie przez cały dzień. Ni zauważył, że go Żaneta obserwowała od czasu, kiedy zaczynał drewno znosić.
Wieczorem było ognisko. Uczestniczyli prawie wszyscy, poza szóstką wiewiórek. Obozowicze śpiewali, jedli kiełbaski i opowiadali dowcipy z opiekunem.
Szymon siedział samotny na głazie, na którym wcześniej siedział Alvin i rozmyślał. Z zamyśleń wyrwał go znajomy głos...

         - Szymon czy coś się stało? - Spytała Żaneta. Chłopak popatrzył się na nią zapuchniętymi oczami. Żaneta zauważyła, że jest wykończony i musi się położyć. Miała nadzieję, że nie zaraził się od Brit.
- Nie nic, po prostu.. Po prostu jestem zmęczony- Ziewnął Szymon
- To idź się połóż. - uśmiechnęłą się - Widziałam, jak ciężko pracujesz, za Brittany. Idź się teraz połóż i odpoczynij.
- Tak sądzisz? - spojrzał na Żanetę i zauważył, że nie przyjmie odmowy- No, dobrze więc pójdę. Dobranoc.
- Dobranoc. - Uśmiechnęła się i śledziła chłopaka wzrokiem, aż do jego domku. Siadła na miejscu Szymka i sama zaczęła rozmyśleć. W końcu Brit, nie miała dziś dyżuru. Z tego co widziała, siostra coś podpisała, potem przyszła ta świnia Charlene. Jak ja jej nie znoszę, to pewnie jej sprawka.
- Nie pozwolę jej dręczyć mojej siostry! - pomyślała- Zapłaci mi za to, już ja coś wymyślę.
I wtedy wpadła na genialny plan. Teraz musiała go tylko dopracować, lecz teraz była już senna, a jeszcze musiała, zrobić coś ciepłego dla siostry. Żaneta nie zauważyła, że ktoś słuchał muzyki niedaleko. Była to Alicja, niestety usłyszała co powiedziała Żaneta, więc szybko pobiegła powiedzieć to Charlene. Kiedy dobiegła do domku.
- Cha.. Charlie.. - Próbowała się wysłowić zdyszana Alicja. W pokoju były tez jej przyjaciółki, które przysłuchiwały sie z zaciekawieniem.
- No mów że! - zniecierpliwiła się wiewióretka.
- Żaneta, ona ma jakieś plany co do ciebie... Słyszałam, że jej zapłacisz, za dręczenie Brittany.
- Oh.. Nasza okularnica pokazała pazurki. Wiec dobrze, niech nie myśli, że jej to ujdzie. Buhahah - Zaśmiała się po czym zwróciła się do Alicji- Bardzo dobrze moja droga, oby tak dalej, teraz muszę wyjśc załatwić parę spraw.
Kiedy Charlene wyszła Alicja dosiadła się do kumpeli. Te popatrzyła się na nią tak dziwnie.
- O co wam chodzi? -spytała
- O to, że teraz więcej czasu spędzasz z wiewiórką niż z nami. Ten obóz miałyśmy przeżyć razem. - Powiedziała na jednym tchu Maja.
- Ale o co wam chodzi? Przecież nadal was bardzo lubię i jesteście dla mnie ważne, ale... Macie racje. Przepraszam. Tulimy? - Spytała oskarżona
- Tulimy, ale obiecaj, że teraz będziemy wiecej czasu spędzać razem- Powiedziała Róża
- Jasne! - Dziewczyny zaśmiały się i przytuliły.
Tymczasem Charlene planowała zemstę tym razem na trzech osobach, a nawet czterech, a co! Miała na myśli Brittany, Alvina, Żanete i Szymona. Oj tak doigrają się, już ona się o to postara!
- Już wiem co zrobię! Rozbiję tą ich paczkę Buhaha! Teraz tylko wcielić ten plan w życie. Zacznę od...

          -Zacznę może od...hm...od Alvina.Ha! To bardzo dobry pomysł.W końcu to od niego wszystko się zaczęło....Tylko...jak tutaj ich rozbić.....hm....O! Już wiem!
W tym momencie Charlie szybko pobiegła do swojego domku i zaczęła szperać w twojej podręcznej teczce...wyszukała w niej katrke od notesu.Czym prędzej chwyciła długopis i zaczęła pisać: '' Spotkajmy się na polanie o ósmej przed kolacją obok starego pnia.<3 Britt'' oraz taką samą treść tylko ,że z podpisem Żanety.Następnie złożyła na cztery i pospiesznie wyszła z domku.W drodze do domku rywalek patrzyła uwaznie czy nikt jej nie śledzi..Dotarła bez szfanku.Owe liściki popsikała perfumami Britt i Żanetki,żeby było ładnie i tak jak w filmach...Przemierzyła krótki dystans i była tuż przed domkiem chłopaków.Już chciała doń wejść gdy usłyszała głośny śmiech Alvina:
-HAHAHA! Dobry żart Teo!
Zblizające kroki chłopców trochę ją speszyły jednak ta szybko schowała się pod schodkami.Podsłuchiwała ich rozmowę nie wiedząc zbytnio kto co mówi:
-Hej,myślicie,że co będzie dzisiaj na kolację?
-Pewnie to co zwykle....czyli chleb.
-A może dzisiaj poprosimy panią kucharkę czy mogłaby zrobić kakao?
-Nie ma sprawy.Tylko pewnie znając życie to my będziemy musieli iść po nie do sklepu.
-Spacer dobrze nam zrobi.Obyśmy tylko nie natrafili podczas niego na Charlene...
-Mowa! Ta wstrętna małpa już ma u mnie przerąbane.Jak tylko wrócimy do domu to poproszę Dave'a aby nam załatwił ochroniarzy.
-Chodźcie nie ma co o niej gadać....
Charlene nie zwróciła uwagi na te obelgi i zaraz jak chłopacy odeszlli wślizgnęła się do ich domku.Liścik od Żanety położyła na łóżku Alvina a od Britt u Teo.Szybko wyrwała kartki z notesu Szymka i nabazgrała szybki list do Elki.Potem poszła odnieść list do domku dziewczyn.
W tym czasie Britt siedziała na stołówce z dziewczynami i pomagała zmywać kucharkom:
-Biecie co? Ciesze się,że mi poagacie...sama bym nie dała rady.-Mówiła zakatarzona Britt.
-Zostało mało naczyń i sądze,że poradzimy sobie bez ciebie.Ty idź do łóżka.-oznajmiła Elka.
-Na pewno?
-Jasne.W końcu co dwie głowy to nie jedna,nie?
-No dobrze...to pa.
Brittney wracając do swojego domku ledwie mogła ustać na nogach.Kiwała się jak pingwin.Oczy miała strasznie podkrążone i zaczerwienione.Ręce były chłodne,a czoło palące.Nie zwracała na nic uwagi.Po prostu nogi niosły ją same.Dobrze,że wiedziały gdzie mają ją nieść.Charlie biegła nieopodal i ją niechcący potrąciła
-Sory-wyrwało jej się z nikąd
-Nic nie szkodzi....ja już...-Majaczyła Britt
Charlie szybko z tatąd uciekła.Aż się za nią kurzyło! Jak mogła powiedzieć ''sory'' do swojego wroga?To był chyba taki odruch...w końcu nawet ci najgorsi też znają się trochę na manierach.Oby tylko Britt nie zaczęła jej lubić czy coś.To byłby istny koszmar.Przyjaźnić się z wrogiem number one....Oby tylko mała księżniczka znalazła list na łózku...i go przeczytała.
Alvin,Szymek i Theo po wizycie u kucharek wybierali się do sklepu:
-Droga nie jest aż tak daleka.To tylko kilka kroków za lasem.-zauważył Szymon-Poza tym możemy rozprostować nogi.
-A ta piaszczysta droba fajnie się kurzy!-dodał Theo
-Tja....ciekaw jestem co u dziewczyn...-Dodał Alvin
-Pewnie wszystko dobrze.Kurcze.Już się nie mogę doczekać kolacji!-krzyczał Theo
-No ale najpierw musimy zjeść obiad.A to już niebawem.Więc lepiej bedzie jak przyśpieszymy tepo.-powiedział okulatnik
-No to lepiej załatw sobie jakieś dopalacze żebyś mnie dogonił!-krzyczał biegnący Alvin
Chłopacy przez całą drogę bawili się w ganianego.Gdy dotarli do sklepu byli cali okurzenii od piaskowej drogi.Pani ekspedientka az się zmartwiła,że to jakieś porzucone dzieciaki.Jednak Alvin wykaraskał ich z tej sytuacji i nim się obejrzeli szli do domu z torebkami kakaa...
Britt ledwo co dotarła do swojego łóżka.Od razu się nań walnęła.Jednak na twarzy poczuła inny materiał...coś jakby...papier? Rozwinęła go i zaczęła czytać.....

        Brittany przeczytała kartkę i pierwsze co zrobiła, to podniosła brwi ze zdziwienia. To była kartka od Teodora z prośbą o spotkanie. Przeczytała imię dwa razy: nie było wątpliwości, że to była kartka od Teodora, a nie od Alvina. Zastanowiła się chwilę. Przecież jak Teodor chce z nią pogadać, to może do niej wpaść. Jednak ten liścik nie dał jej spokoju i przed ósmą poczekała w umówionym miejscu. Ciekawe, co na to wszystko Alvin powie? Chyba nic mu nie zrobi, ale Brittany musiała wiedzieć, dlaczego Teodor zaprosił ją na spotkanie przy starym pniu.
Teodor również przeczytał kartkę i zdziwił się tak samo, jak Brittany. "Ona się chce ze mną spotkać? Niemożliwe" - pomyślał Teodor. Postanowił niczego Alvinowi nie mówić, może nie będzie się na niego gniewał.
Szedł tak ścieżką i zobaczył Brittany, siedzącą na pniu. Podszedł do niej.
- Chciałaś się ze mną spotkać? - zapytał nieśmiało Teodor.
- To samo chciałam zapytać ciebie.
Teodora zatkało.
- Ale...- zaczął - dostałem kartkę od ciebie...
- A ja od ciebie - odparła Brittany - czyżbyś nie lubiał już Eli, że do mnie katrkę wysyłasz? Mam nadzieję, że to nie żart Teo, bo zawsze uważałam cię za porządnego i nie zdradzałbyś swojej przyjaciółki - popatrzyła na Teodora groźnie.
- Ale ja ci niczego nie wysyłałem! - Teodor prawie płakał - ja Eleonorę tak bardzo lubię, że nigdy bym nie zrobił czegoś takiego! - Teodor rozpłakał się na dobre, bowiem nigdy nie usłyszał takich zarzutów pod jego adres.
- Tak?! - Brittany była naprawdę zdenerwowana i wyjęła kartkę, którą trzymała w kieszeni - A co to jest?!
Teodor pośpiesznie przeczytał i schował pyszczek w swoje łapki.
- Ale to nie ja...naprawdę.
- Nie wierzę ci! Zakochałeś się we mnie, tak?! - Brittany przeszła do konkretów - i nie szlochaj, jak do ciebie mówię!
- Wcale nie! - zaprzeczał Teodor.
Brittany podeszła do niego i dała mu z liścia.
- Kłamczuch! Jak Alvin! - i cała naładowana odeszła.
Teodor nie zrobił nic innego, jak odbiegł w stronę jeziora i tam gorzko zapłakał. Charlene, która była ukryta za krzakami, odhaczyła pozycję Teo - Britt i odeszła z uśmiechem.
Tymczasem Alvin i Szymon byli w totalnym szoku, bo również odczytali swoje kartki, ale żaden sobie nie pokazywał. Szymon ze swojej wyczytał, że Eleonora chce się z nim spotkać, a z Alvinem Żaneta. Nie mówiąc sobie niczego, odbiegli w przeciwne strony.
Szymon spotkał Eleonorę, która siedziała na brzegu jeziora. Szymon zaczął:
- Chciałaś mnie widzieć?
- Tak! - Eleonora wściekła odwróciła się w jego stronę - co to ma być?! - i wepchnęła kartką przed nos Szymona. Ten stanął jak wryty.
- Ale, to nie moje - zaprzeczył - ja ci tego nie napisałem. W ogóle niczego nie pisałem!
- Ach tak?! Zakochałeś się we mnie, co?! - Szymon wyraźnie temu zaprzeczył - ciekawe co będzie, jak Żaneta się o tym dowie! - i Eleonora dała Szymonowi z liścia i odeszła.
- Ale to nie ja, przysięgam! - krzyczał za nią i mruknął - ten, kto to zrobił, odpowie za swoje sprawki! - i odszedł w stronę niewielkiego lasu. Charlene odhaczyła Szymon - Ela i zaśmiała się złowrogo.
A u Alvina i Żanety też zaszedł konflikt.
- Powtarzam ci to tysiąc razy, że niczego ci nie wysłałem, ani nie jestem w tobie zakochany! - Alvin już zaczynał krzyczeć. Żaneta dała mu dwa razy mocno w policzek.
- Ty kłamczuchu! Ciekawe, co na to Brittany powie! - zdenerwowana Żaneta odbiegła w stronę schroniska. Alvin na to wszystko prychnął i wrzasknął na całego:
- CHARLENE!!! GDZIEKOLWIEK JESTEŚ, TO CIĘ ZNAJDĘ I CI TEGO NIE ODPUSZCZĘ! - i pobiegł do schroniska za Żanetą. Charlene była tym wszystkim rozbawiona i zakreśliła Alvin - Żaneta.
- Taaaaak!!! - ryknęła - wreszcie ich rozbiłam! Tak, to Charlene jest górą, a Alvin dołem! - i poszła spacerkiem nad jezioro.
Przez resztę wieczoru chłopcy kłócili się ze sobą w pokoju, a dziewczyny w swoim. Postanowili się do siebie nie odzywać, chociaż wiedzieli, że to Charlene wykręciła taki numer, ale na wszelki wypadek, dopuścili możliwość zdrady w grupie.
Następnego dnia...

         Następnego dnia atmosfera była okropna. Brittany nie odzywała się do dziewczyn. Żaneta i Eleonora tak samo. Wszyscy już zapomnieli o tym, że wszystkiemu winna mogłaby być Charlene, oprócz Alvina. Obiecał sobie, że zemści się na niej. Nie tylko za to, że zranił przez nią Brittany, ale też za to, że ich poróżniła. Zadrwiła sobie z nich.
-Przyrzekam Ci Charli! Zemszczę się!!!-Pomyślał.
Przed obiadem Charlene postanowiła, że nie będzie się zbliżała do Alvina. Jeszcze by zaczął opowiadać coś po obozie. A poza tym, chociaż nie powiedziała tego na głos ani się z tym nie zgodziła, ale bała się zemsty Alvina. A wiedziała, że na pewno się zemści, a szczególnie utwierdził ją w przekonaniu jego wczorajszy krzyk. Stojąc tak i rozmyślając nie zauważyła, ze ktoś do niej podszedł.
-Charlene!
-AAAAAAAA!-Wykrzyknęła Charli, po czym dodała.-Alicja!!!!! Czy ty jesteś normalna!? Nie straszy się tak ludzi!!
-Wy...Wybacz Charli. Pomyślałam......Że..........Że może poszłabyś ze mną pozbierać chrust na ognisko. Moje przyjaciółki chyba się na mnie obraziły, więc........-Powiedziała speszona Alicja.
-Ja z tobą?! Kpisz sobie ze mnie?!
-Ale przecież...........Przecież...............Myślałam, że jesteśmy przyjaciółkami.
-To źle myślałaś!! Ja nie zadaję się z kimś takim jak ty! A teraz idź stąd, bo mi przeszkadzasz!
-A ja Ci pomagałam!!!-Krzyknęła Alicja i uciekła płacząc. Gdy tak biegła postanowiła. że jeszcze dziś powie wszystko wiewiórkom.
W trakcie obiadu Alicja pogodziła się z Mają i Różą i razem postanowiły co zrobić. Maja przywiozła ze sobą kolorowe karteczki, więc postanowiły napisać liściki. Wzięły sześć kolorowych karteczek (w ulubionych kolorach wiewiórek) i napisały liściki o treści:
Drogi/Droga (imię wiewiórki)
Spotkajmy się o godzinie 17:00 przy starym pniu. Dowiesz się tam wszystkiego.
Maja, Róża i Alicja.
Alvin punktualnie o 17:00. poszedł do starego pnia. Gdy tam dotarł, zobaczył resztę wiewiórek. Posłał im chłodne spojrzenie. Już mieli zacząć się kłócić, gdy pomiędzy drzewami coś zaszeleściło. Nagle wyszły trzy dziewczyny: Maja, Róża i Alicja. Po przywitaniu się, Alicja opowiedziała całą historię wiewiórkom.
-Hahhahahaha! Wiedziałem!-Krzyknął zadowolony Alvin, gdy już dowiedział się całej prawdy.
-Zaraz, zaraz! To ty o tym wiedziałeś?-Spytała Britt. Alvin przytaknął.
-I nic nie mówiłeś?-Do rozmowy wtrącił się Szymon. Alvin posłał mu znaczące spojrzenie. Szymon szybko dodał.-No dobra, nieważne.
I wszyscy zaczęli się ściskać. Alvin i Żaneta trochę krzywo na to spojrzeli, gdy Britt przytuliła Szymona, ale po chwili o tym zapomnieli i dołączyli do nich. Nagle spomiędzy drzew wyłoniła się Charlene.
-No proszę, proszę. Kogo my tu mamy?
-Charlene!-Szepnęli zebrani.
-Charlene! Jesteś gorsza od I'ena!-Krzyknął Alvin.
Blond wiewiórka zeszła z drzewa i zaczęła mówić: 

         - Ach, Alvin, Alvin, Alvin - machnęła łapką Charlene - jaki ty jesteś zabawny, no nie powiem.
- To wszystko twoja sprawka! - krzyknął w jej stronę Teodor.
- Oczywiście, że moja, dzieciaku! - zakpiła z Teodora Charlene - już dawno pogryźlibyście się ze sobą, gdyby nie te skarży pytki! - spojrzała groźnie na Maję, Różę i Alicję.
- Nie ujdzie ci to na sucho - zagroziła Eleonora - zapłacisz za to!
- Chyba jednak nie - Charlene oparła się o drzewo i złożyła ramiona.
- A jednak tak! - Szymon już był zdenerwowany - jesteś nieodpowiedzialną smarkulą i tyle. Nie pozwolimy, abyś dalej ingerowała w nasze życie!
- Właśnie! - potwierdziła Żaneta.
Charlene podeszła do Szymona i uderzyła go w policzek tak, aż mu okulary spadły.
- Ty okularniku zapyziały! Nie będziesz się tak do mnie odnosił, bo...- i tu nie dokończyła, bo dwie pary rąk uniosło ją do góry. To był opiekun i kierowniczka obozowiska.
- Ładnie to tak?! - podniósł głos opiekun - jak możesz skłócać ze sobą przyjaciół i wciągać w to innych? Samochód przyjedzie po ciebie za dziesięć minut, więc się zbieraj - i puścił z kierowniczką wiewióretkę, która kierowała się do swojego pokoju. Na końcu rzuciła:
- Jeszcze się z wami policzę!
Kierowniczka sprawdziła, czy Szymon nie doznał poważnych obrażeń. Wyglądało na to, że nie, ale lewy policzek miał cały opuchnięty.
- Nic ci nie będzie - rzekła - trzeba to obłożyć lodem i do rana powinno się zagoić - wzięła Szymona i zaniosła go do pokoju.
Pozostałe wiewiórki były pod wrażeniem całego wydarzenia, ale przypomniały sobie o dziewczynach. Brittany zagadała:
- Dziękujemy, że nam pomogłyście.
- Nie ma za co - odparła Róża
- Zachowałyście się, jak prawdziwe przyjaciółki - dodała Eleonora.
- Naprawdę? - zapytała Maja.
- Tak - przytaknęły wiewióretki.
- No to mamy nowe przyjaciółki - oznajmił radośnie Teodor. Brittany spojrzała na niego.
- Przepraszam, że uderzyłam cię w policzek - i go przytuliła. Alvin podniósł brwi, ale nic nie powiedział. Teodor mu potem wyjaśni.
Potem wszyscy się dobrze bawili przy ognisku (oprócz Szymona). Żaneta postanowiła do niego zajrzeć. Weszła do pokoju i zauważyła, że się do niej uśmiecha...

          - Hey, a co ty taki wesoły? - Zapytała z uśmiechem Żaneta
- Wiesz, w końcu Charlene już nie ma, mamy spokój, ale zdrugiej strony, ale mi przywaliła! - Zajęczał Szymon i dotknął jeszcze spuchniętego policzka.
- heh no musisz wytrzymać. - Uśmiechnęła się - a czemu nie siedzisz z nami przy ognisku?
- Jakoś nie mam ochoty
- Oj nie wykręcisz się, nie pozwolę, abyś tu sam siedział no chodź! - zawołała po czym wzięła Szymka za rękę na co ten sie zarumienił i wyszła z nim na zewnątrz. Wszyscy świetnie się wtedy bawili. Maluchy zawzięcie siedziały nad ogniskiem i jadły kiełbaski. Brittany i Alvin postanowili wynagordzić dziewczynom, że powiedziały prawdę więc śpiewali wszyscy razem. Było bardzo wesoło, natomiast najstarsi gawędzili sobie w blasku księżyca i ogniska. Szymon myślał, że ma szczęście, że może siedzieć tu ze swoją afrodytką i zauważył, że nadal Żanetka trzyma go za rękę. I tak spędzali czas, kiedy ktoś zasłonił jego afrodycie oczy.
- Szymon to ty? - spytała śmiejąca się Żan.
- Nie..
- Brittany, Ela?
- Nie i nie - uśmiechnął się jegomość
- no to nie wiem ujawnij się- dziewczynie brakowało pomysłów.
- Akuku! Przed nią pojawił się jej stary znajomy, który, cóż bardzo lubił Żanetę, ona tego nieodwzajemniała i nawet tego nie widziała, jej siostry natomiast tak. Był on ładnym brunetem o niebieskich oczach i pięknym uśmiechu. Zawsze chodził w pomarańczowej bluzie, a miał on na imię...
- Maxi! - krzyknęła radośnie Żaneta i rzuciła mu się na szyję. Zapomniałam dodać, że był on tak jak oni wiewiórką. Zrobiła tak ponieważ dawno go nie widziała i się stęskniła. Szymon krzywo na nich patrzył.
- Hej mała, jak tam życie? - uśmiechnął się szelmowsko, muszę dodać, że był w jej wieku, ale odrobinkę wyższy.
- A dobrze, a co ty tu robisz? Tak dawno cię widziałam, muszę zawołać siostry - krzyknęła wesoło Żaneta i już jej nie było. Po 5 minutach wróciła z siostrami, które wesołe uściskały Maxiego. Alvin nie był z tego zadowolony.
- Więc już mówię, dowiedziałem się, że wy także tu jesteście. Chciałem was zobaczyć, tak dawno was widziełem, więc udało mi się tu dostać. - uśmiechnął się niebieskooki- A co to za chłopaki?
- A no tak zapomniałam - powiedzała Brittany, kiedyś Maxi jej się podobał, ale kiedy spotkała Alvina przeszło jej, choć trzeba przyznać, że nadal uważała, że jest przystojny - To jest Alvin, Szymon i Teodor, ze słynnego zespołu; Alvin i wiewiórki! - wskazywała każdego po kolei.
- Miło mi was poznać, a teraz przepraszam, ale muszę iśc do dyrektora, aby przydzielił mi domek. No to do zobaczenia! - powiedział i poszedł w stronę domku dyrektora. Po czym przyszła opiekunka kazała wszystkim juz iśc do domków, bo było już późno. W domku chłopaków.
- Nie podoba mi się ten cały Maxi- powiedział naburmuszony Alvin.
- Mi też - przytaknął mu Szymon
- A ja tam nic do niego nie mam- uśmiechnął się Teo i ziewnął.
- Eh, chodźmy już spać, faktycznie późno już. - Powiedział Szymon po czym wszyscy powiedzieli sobie dobranoc i położyli się by zaraz zasnąć.
Tymczasem u dziewczyn.
- Fajnie, że Maxi wrócił. Dawno go widziałam. - Powiedziała Żaneta
- tak fajnie... - rozmażyła się chwilę Brittany, ale zaraz się opamiętała. Ma przestać myśleć o nim!
- A widziałaś jak na ciebie patrzył?- Ela zwróciła się do okularnicy
- Co? Nie nie widziałam. Chodźmy już spać, późno już. - Jeanette skończyła temat i nie chciałą go kontynuować. Dziewczyny nie ciągnęły więc tematu, tylko położyły się i zaraz zasnęły.
Następnego dnia chłopaki nie mieli najlepszych humorów, ponieważ...

           Następnego dnia chłopaki nie mieli najlepszych humorów, ponieważ Maxi nie odstępował dziewczyn na krok. Szymon myślał już, czy nie przyłożyć Maxiemu, bo ten nie znany mu chłopak podejrzanie zbliżał się do Żanety. Najwyraźniej był w niej zakochany. A Szymonowi to się nie podobało. Alvin również miał ochotę zaatakować chłopaka. Był na sto procent pewien, że Britt była zakochana w Maxim. Nie mógł przeboleć myśli, że Wiewióretka, gdy zobaczyła starego znajomego, mogła się znów w nim zakochać.
-Alvin.-Powiedział Szymon, gdy byli już w pokoju. Teo był już na śniadaniu.
-Co?-Spytał Alvin.
-Musimy zrobić coś z tym...........-Wypalił nagle Szymon, ale przerwał, gdy do pokoju wszedł Teoś,
-Zrobić z kim?-Spytał Teodor.
-Emmmm, zrobić z.................No z................-Jąkał się Alvin.
-Z komputerem.-Usprawiedliwił się Szymon.-Dzwonił Dave i powiedział, że mój laptop się zepsuł.
-"Uffffff."-Pomyślał Al (Alvin).
-No dobrze. To ja idę.-Odpowiedział Teo i wyszedł.
-Teraz módlmy się tylko aby nie zadzwonił do Dave'a.
-Taaaaaa.
Otóż moi mili, jak to w życiu bywa, nasze plany legną w gruzach. Teodor zadzwonił do Dave'a. Gdy tylko dowiedział się, o tym, że chłopaki go okłamali, pobiegł do nich, aby mu wszystko wyjaśnili. I Szymon z Alvinem opowiedzieli mu wcześniej ułożony plan. Teoś nie chciał im pomóc, ale gdy zobaczył, że Ela przytula Miaxiego, poczuł ukłucie zazdrości. Postanowił im pomóc. A plan był taki: 

    

Jaki był plan, dowiemy się niedługo :) 

(dlaczego ta część tak bardzo przypomina The Chipmunk Musical? O.o)

Czekamy na ciąg dalszy pod tym wpisem!