Droga do domu- Rodział 1

by thepunkettes3

Obrazek zupełnie przypadkowy xd Niedługo znajdę odpowiedni do opowiadania. 

Tymczasem enjoy! Oto pierwszy rozdział nowego opowiadania.

   Kiedy rozpoczyna się nowy rok szkolny, nikt nie ma czasu myśleć o dawnych waśniach, ponieważ każdy zaczyna z czystym kontem. Tak po prostu, nagle kończą się kłótnie, awersje i złośliwości, a wszyscy stają się jedną, wielką społecznością uczniów.
Od pamiętnego obozu letniego minęły trzy lata, od wizyty w Polsce- dwa, był rok 2015, wrzesień, wszystkie wiewiórki po spokojnych tym razem wakacjach, wracały do szkoły.
   Ale zanim zrobi się naprawdę przykro, czekała ich jeszcze miła niespodzianka...no, nie dla wszystkich bardzo miła.
- Niby po co mamy iść na ten przegląd, skoro nie występujemy? -marudziła Brittany huśtając się na krześle i ustawicznie poprawiając za długą spódnicę (nie byłoby problemu, gdyby oddała Żanecie do skrócenia, ale Dave oczywiście nie pozwolił! Tak się kończy kupowanie mundurku po kimś ze starszej klasy), w trakcie rozglądania się po auli, na której siedziało mnóstwo ludzi z różnych szkół z miasta.
- Grunt że zwolnili nas z lekcji- mruknął Alvin. Odkrył już złotą zasadę przetrwania w starszych klasach: nie ważne jak głupie jest zajęcie, jeśli gwarantuje zerwanie się z lekcji, warto się zapisać.
- Nie spytałam się jeszcze, co ty tu w ogóle robisz.
- Nie spytałaś.
- Więc?
- Miałem pomagać grupie z mojej szkoły w ustawianiu sprzętu, powiedziałem tym babciom że ,,na pewno im się przydam do tego'', co z tego że nasza grupa występuje gdzieś w środku, zaraz po waszej- zaśmiał się cicho, bo dyrektor coś mówił.
- Co właściwie robicie?
- Jakiś chłopak gra Mam tę moc na skrzypcach elektrycznych.
- Pff, ty byś przygotował z chłopakami coś lepszego.
- Wiem.
- To czemu nie występujecie?
- A czemu ty nie występujesz? Ten sam powód.
Brittany prychnęła. Gniew znowu ją ogarniał.
- Nie wiedziałam że są jakieś próby! Nikt mi nie powiedział!
- Przecież wszystkim chwaliłaś się, że cały sierpień będziesz za granicą...
- Facebook jest na całym świecie, kropka.
- Albo po prostu cię nie chcieli.
- CO?! - Brittany wrzasnęła na całą salę. Ludzie zaczęli się oglądać
- Właśnie to- szepnął nagle Szymon, który nie wiadomo kiedy, znalazł się obok nich- Ludzi męczy to, że bez przerwy muszą żyć w cieniu ,,gwiazd'', nie mając nawet szansy do wypróbowania swoich możliwości. Jasne, że w większości przypadków, ich próby wypadają gorzej...
- W DUŻEJ większości.
- Tego nie powiedziałem, grunt że tu ludzi to denerwuje. To, co w sferze domysłów jest super, przyjaźnienie się z kimś sławnym, chodzenie z nim do szkoły, ostatecznie ma więcej plusów niż minusów.
- Ty jakbyś mógł, to oczywiście być najlepiej zrzekł się w ogóle tego kim jesteś- odezwał się Alvin. Szymon spojrzał na niego poważnie.
- Owszem, już od dawna bardziej czuję się zwykłym, uczącym się do przyszłego zawodu człowiekiem, niż muzykiem.
- Gwiazdą Szymek! GWIAZDĄ!
- Alvin, daj spokój! Nie występowaliśmy oficjalnie od lat, ludzie patrzą na nas normalniej, mi to pasuje.
-... mi nie! - Alvin założył ręce i odwrócił się ze swoim krzesłem.
Brittany nic nie powiedziała. Nie chciała myśleć o tym, co mówił Szymon, za bardzo ją to dołowało. Zaczęła rozglądać się po sali. I wtedy...
 - Co to? - mruknęła wyciągając szyję. Siedziała w ostatnim rzędzie, więc siłą rzeczy, nic nie widziała. Chłopaki jeszcze nie zwrócili na to uwagi...
- Kto to jest? - pytała kilku osób siedzących najbliżej, ale nikt jej nie odpowiedział.

-We heard you want to get together
We heard you want to rock this school
We thought of something that is better
Something that changes all the rules 

Brittany nagle znieruchomiała i zamrugała szybko powiekami.Zaczęła przepychać się miedzy krzesłami, aby dotrzeć do pierwszych rzędów. Gdzieś tam siedzieli ludzie z jej szkoły. Musi tylko trafić między nich, a wtedy...

-Me and you, you and me 
Why don't we see who is better? 
We don't have to be one and the same thing 
Oh, what's so wrong with a little competition? 
Are you afraid of failing the audition?

Nikt nie zwrócił uwagi na przepychającą się dziewczynkę, która usiłowała nawet zza głów ludzi przyjrzeć się zespołowi, ale wszyscy byli zapatrzeni w śpiewające dziewczęta, z jakiejś szkoły pod miastem. Tak widzowie jak i uczestnicy siedzący na widowni, nie mogli oderwać od nich oczu.
Nagle jedna z wokalistek, a po niej dwie kolejne, zeskoczyły ze sceny a ludzie natychmiast rozstąpili się przed nimi. Britt w końcu dopchała się do pierwszego rzędu. Teraz wyraźnie je widziała.

-  Battle! You wanna win it
Let's have a battle, battle of the bands 
Let's have a battle, we'll go all in it
Let's have a battle, battle, battle
Battle of the bands 

Ludzie nakręcali się coraz bardziej. Robiło się coraz dziwniej, zwłaszcza uczestnicy wydawali się dziwnie nakręceni. Podjudzały ich same wokalistki.
- Bitwa!
- Ja zwyciężę!
- Bitwa!
- Taa, chciałabyś!
- Bitwa!
- Ja będę pierwsza!
- Bitwa!
- Chyba żebyś przegrała!

- Me and you, you and me
Why don't we see who is better?
We don't have to be one and the same thing
Oh, what's so wrong with a little competition?
I'm going out and winning the audition!

Brittany poczuła się kompletnie zagubiona w tym tłumie, który odpychał ją do tyłu. Gdyby Alvin i Szymon jej nie znaleźli, upadła by na podłogę i nikt nawet by tego nie zauważył.

Battle! We wanna win it
Let's have a battle, battle of the bands
Let's have a battle, we'll go all in it
Let's have a battle, battle, battle
Battle of the bands! 

-Puśćcie mnie!- krzyknęła, gdy chcieli ją wyprowadzić z sali. Wyrwała się im i pobiegła prosto w stronę tłumu, z którego przed chwilą ją wyciągnęli, a w którym ludzie wciąż okazywali niebezpieczne zapędy do walki. Udało jej się przedrzeć się aż do samego środka, gdzie trzy dziewczyny wdrapywały się akurat z powrotem na scenę. Brittany doskoczyła do nich i pociągnęła najniższą, i wchodzącą jako ostatnia, za włosy. Dziewczynka krzyknęła i upadła na ziemię. 
- Odbiło ci?! - wrzasnęła i prędko zerwała się na nogi. Odwróciła sie w stronę Britt... po czym obie przez chwilę stały jak wryte. Brittany oprzytomniała pierwsza i zaczęła uciekać, a jej ofiara pobiegła za nią.
Ludzie dopiero teraz obudzili się z dziwnego stanu i zaczęli rozglądać się zdumieni. Nikt nie umiał wytłumaczyć, co właściwie zaszło.